| 1. | przyjaciela nazwiskiem de Marsay, który z czasem |
| 2. | było zauważyć panów de Marsay, de. |
| 3. | opowiedział nam pan de Marsay, to jedna z |
| 4. | słuszność, książę – rzekł de Marsay. – Ta kobieta, która |
| 5. | Lucjana; Rastignac i de Marsay nie chcą już |
| 6. | Longchamps czwórki panów de Marsay i de. |
| 7. | synem był Henryk de Marsay. („Dziewczyna o złotych |
| 8. | żona – rzekł nielitościwy de Marsay – czy i jej |
| 9. | ciągnął de Marsay – (a przy takiej |
| 10. | o tym, mój poczciwy Marsay,. ja kocham do |
| 11. | to opowiedzieć – rzekł de Marsay, zwracając się do |
| 12. | przyjaciel de Marsay wszystko obraca w |
| 13. | Marsay!. – Wiem, luba siostruniu – |
| 14. | przesłany przez Henryka de Marsay. – Widzisz, mój stary, |
| 15. | Chateleta pod nogami! De Marsay, Vandenesse, Manerville, lwy |
| 16. | de Marsay, bo de Marsay umie. |
| 17. | jaki spędziłem – ciągnął de Marsay – uczułem. |
| 18. | Hrabiny zostaną – odparł de Marsay. – Światowa kobieta będzie |
| 19. | i szczera – rzekł de Marsay – stwarza pewną apatię |
| 20. | Mój drogi – odparł de Marsay – satyra Boileau na |